“Ang hindi magmahal sa sariling wika, daig pa ang hayop at malansang isda.” Isa ito sa mga pinakasikat na linya ng ating bayani na si Jose Rizal. Ang pagtatangkilik ng iba’t-ibang kultura, tradisyon at wika ay maaari itong magdulot ng kasamaan o kabutihan ng isang bansa. Tulad rito, ang pagkalimot ng bansang kinagisnan dahil ito ay sobrang nahuhumaling sa ibang kultura na ginugustuhan.
Ika- 21 ng Hunyo, pormal na isinigawa ang pagpapatupad ng Korean Language in the Special Program in Foreign Laguages(SPFL) sa lahat ng pampublikong paaralan ng Pilipinas. Ayon ni Leonor Briones (Education Secretary), “Ito ay hindi isang simula. Ito ay isang pagpapatuloy ng napakahabang taon ng mabungang relasyon, kabilang ang larangan ng edukasyon, sa pagitan ng Korea at Republika ng Pilipinas.” Pinirmahan ito ni Briones ang memorandum of agreement kasama si Ambassador Kim Jae-Shin, dagdag nito; “Ang pagtuturo at pag-aaral ng mga wikang banyaga sa mga paaralan ay nakakatulong upang mapalalim ang pag-unawang bilateral sa pagitan ng dalawang bansa o kultura.”
Ginawang instrumento ang pagturo ng Korean Language sa bansa upang mas mainam na bantayan ang larangan ng turismo. Dahil dito, mas madali itong makapag-usap sa mga banyaga at mas produktibo ang pakikipagpanayam. Ngunit, nawalala na ang totoong kahulugan ng sariling wika at kultura.
Katulad ng ang kahiligan ng mga Pilipino ay nagbago sa larangan musika, pelikula at iba pang aspeto ng sining. Imbes na Original Pinoy Music(OPM) ang maririnig, puro na Korean lyrics ang nangingiibabaw. Sa simpleng pag-impluwensiya ng mga ito ay naaapektuhan ang personalidad ng mga Pilipino. Dahil dito, hindi na naisabuhay ang sariling kultura na kinagisan.
Mababawasan lang ang pagbibigay ng halaga ng mga Pilipino sa wikang Filipino dahil sa pagtangkilik sa mga banyagang wika na sa halip na mag-aral ng Korean ang mga mag-aaral na Pilipino ay mas mainam na ipagyaman at ituro ang wikang Filipino mapangalagaan at mapayaman ang ating pambansang wika. Ika nga ni Antonio P. Contreras, “Tunay ngang nakapanlulumo na hanggang sa ngayon ay marami pa tayong pinagdaraanang hidwaan at bangayan para manahan ang isang wikang pambansa sa ating kamalayan.” Dagdag rin niya, “… mapapaisip ka lalo kapag malaman mo na ang mga pag-aalinlangan ay nakikita lamang sa mga elitistang uri, o sa mga uring intelektwal o nagpapaka-intelektwal, at hindi sa kamalayan ng ordinaryong mamamayang sanay na na manood ng TV na nasa wikang Tagalog pa nga, at hindi Filipino.” Sabihin man na may mga matututunan ang mga mag-aaral sa pag-aaral ng wikang korean ay di parin sapat na dahilan para ipatupad ang wikang Korean sa Senior high. Sabi nga ni Contreras, “Dapat pa ngang makipagtulungan ang mga aktibistang rehiyonalista sa labang ito, dahil sa iisang panig lang lahat tayo. Malinaw na kapag mawalan ng lugar ang wikang Filipino sa pagbubuo ng kamalayang pambansa, mawawalan din ng lugar ang mga wikang rehiyonal na makapag-ambag sa kabuuan ng kamalayang ito. Sa isang sistemang global, mawawala at lalamunin tayo sa ating pagkawatak-watak.”
Ang pagtangkilik ng sariling kultura, tradisyon at wika ay dapat maisasabuhay ng isang Pilipino. Kahit sa simpleng paraan ng pagtangkilik ay malaking hakbang para maitaguyod ito. Puwede namang tumangkilik sa ibang wika pero dapat isaisip na huwag kalimutan ang sariling wika. Dapat ibalanse ang mga wikang tinutunan at ang lahat ng mga bagay.
Mga Babasahing Tinukoy:
kwf.gov.ph/wp-content/uploads/…/Isang-Sariling-Wika-Filipino.pdf
–Group A(Amoin, Gaviola, Malate)
PAGSULAT 